Sv Doorn-Driebergen 1 wint fors bij BSG 4

[responsivevoice_button voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren naar het bericht”]
Erg warm was de speelzaal bij BSG aanvankelijk niet maar het verloop van de strijd bleek hartverwarmend. Ik, Gerrit Jan Hoevers, heb het allemaal goed kunnen volgen want in mijn partij was de opening geen wederzijds opstellen van de stukken maar een lange afruil eindigend in een zeer vlotte remise. Langsgaand bij de anderen zag ik goede stellingen, vaak met een overduidelijk ruimtevoordeel; we hadden het initiatief. Rond de 20e zet ging een ruimtevoordeel bij de meeste borden samen met een flinke voorsprong in tijd. BSG4 had het moeilijk.

Het eerste punt kwam van Gert Legemaat. Zijn vrijpion op d6 en twee paarden hielden een dame en twee torens in bedwang. Zwarts poging om zich te bevrijden werkte averechts.

Frans Jacobs droeg een remise aan. Hij had allerlei geniepige penningen ontwijkend zijn stukken richting de vijandelijke koning gemanoeuvreerd maar het waren er te weinig om er een te offeren en zo een doorbraak te forceren.

Rik van Drie had geen offer nodig. Terwijl zwart de grootste moeite had om zijn ontwikkeling te voltooien rukte Rik in het centrum op. Nog net op tijd kon de koning uit het midden wegvluchten maar zijn rochadestelling was een ruïne.

Enerverend was de partij van Johan de Groot ook al deed de opening vermoeden , na dameruil, dat het een rustig eindspel zou worden waarin wit zou pogen een pionnenmeerderheid op de K-vleugel tot gelding te brengen. Maar Johan vlecht er altijd tactische elementen in en inderdaad leverde die meerderheid uiteindelijk een vrijpion op die zeker ging promoveren en dan een toren zou opleveren maar Johan kon wijzen op twee verbonden pionnen die op punt van promoveren stonden. De stand was nu 4-1 voor DD.

Eric Bies bracht het beslissende punt binnen. Hij had van meet af aan het hele bord beheerst, maar zulk heersen is nog geen winnen. Je moet ook je zelf nog beheersen om geen overhaaste dingen te doen. Het is een kunst om rustig te blijven tot de ander zich in het zwaard werpt.

In de loopgraven- partij van Ton Braams was de stelling lastig te taxeren. Zwart meende kansen te hebben op de K-vleugel voor een pionnenbestorming maar kreeg zijn mannen niet over een diagonaal die Ton geheel onder controle had. Zwart probeerde het toen maar op de andere vleugel maar daar was wit nu net sterker. Pas in de tijdnoodfase werd de partij beslist ten gunste van Ton, op die D-vleugel.

En tenslotte was er dat catch-as-catch-can-gevecht van Arnoud Huibers. Vrijwel elk veld op het bord was een brandhaard .Was het een combinatie van Arnoud die hem van kwaliteitswinst zou verzekeren of een offer van wit die er zelfs een volle toren i.p.v. een kwaliteit in stak ? Wie zal het zeggen maar feit is dat die toren betaald werd met ruim baan voor twee pionnen die elk afzonderlijk, maar gesteund door over het bord zwervende eigen troepen , naar promotie stormden. Het tegenhouden kostte een stuk en nog een stuk en nog steeds leek de strijd van Arnoud hopeloos. Maar telkens had hij een list, ja soms een geniepige matdreiging en toen beide spelers intussen in tijdnood waren bood zijn tegenstander, murw geslagen door het hardnekkige verzet remise aan !

De detailuitslagen:

(*) nog geen rating.